2 dames op bezoek voor het weekend. Nini 15 en Alixe 8. En geloof het of niet, maar ze vullen elkaar supergoed aan.
Bon, vrijdagavond dus. Het begint al goed. Via sms vernomen dat Nini de trein neemt om 16u35. Even snel controleren, ze komt dus aan om 17u. Mijn oog valt op de trein van 16u37, een stoptrein met aankomst om 17u25... hoe het afloopt kunnen jullie al inschatten zeker... De uitleg: het perron was dichter.
Alixe ophalen, even Juliette vertroetelen (pols gebroken na val of sprong van het speelhuisje, de versie wijzigt, afhankelijk van de reacties op het verhaal) aperitiefje nemen en dan uitgeput... geen zin meer om te koken. Frieten? Frietkot? Eénstemmig JA!
Een massa wachtenden voor ons als we het frietkot binnenstappen. Alixe hijst zichzelf op een barkruk en begint aandachtig de menukaart te bestuderen. Nini begint een gezellige babbel met mij. Even met haar de plannen van de avond bespreken. Aja, nog een kadootje maken voor Malou, voor het babybezoek van morgennamiddag.
Reactie van Alixe: 'Caro maakt alles zelf'. Een snelle blik van mij in haar richting, een zweem van een glimlach op mijn gezicht. 'Doudou's, kleren, stoelen' mijn blik flitst in haar richting. Mijn glimlach is verdwenen. Intussen luistert iedereen mee naar de geanimeerde opsomming. Alixe, nog altijd haar blik gericht op de menukaart 'soep, tafels, bedden, zelfs haar lakens maakt ze zelf'. Vanuit de rij buigt er zich een man naar voor om mij eens te bekijken...
Ik 'Alixe!' Zij, zich van geen kwaad bewust, rukt haar ogen los van de menukaart, 'g'ebt toch uw lakens zelf gemaakt?'. Ik (nu niet de juiste moment om dit uit te leggen) neem mijn toevlucht tot afleiding 'Wat wil je eten?' Zij na 5 minuten de kaart bestudeert te hebben: 'een pak frieten met ketchup'.
Morgen maken we het goed. Grote groentenschotel om een beetje te antioxideren...
