Grappig hoe zo'n vertrek altijd hectisch verloopt en de nodige spanning meebrengt (bericht niet beluisterd, verkeerd afgesproken dus... heb ik wel de tickets in mijn valies gestoken.... ). De enige die er volledig rustig onder bleef was Alixe. Gelukkig konden we rekenen op een super chauffeur met heel veel geduld :)
Eens op de trein: getetter, gegiechel en wedstrijdje zo snel mogelijk de batterij van de iPod leeg krijgen. Op 5 minuten van London 'Wanneer gaan we nu onder de zee?' ...?...
Het is toch even wennen om de 'tube' te nemen... Die deuren gaan toch heel snel dicht en die richtingen... Volledig 't vertrouwen van Alixe verspeeld...
Aan de andere kant... nog zo gemakkelijk, iemand die zegt welke verbinding we moeten hebben en 2 haltes op voorhand ons verwittigt wanneer we moeten uitstappen.
Na 9 ritten gaat Yaelle spontaan rechts staan op de roltrap (na een sprintje roltrap lopen, wat geeft dat?) en met heel veel spijt 'waarom plaatsen ze die bordjes in het midden? T zou een super glijbaan zijn!'
Na een lekkere spaghetti bij Jamie op zoek naar de Tempels! Ik vermoed dat Alixe het liefst zou hebben dat alle steden hetzelfde grondplan hanteerden, kwestie van de winkels iets makkelijker terug te vinden.
En! Ze hebben het gedaan! (ge wilt de discussie vooraf niet weten...) Trouwens, super service!
Billy... geen woorden voor ('t zou natuurlijk ook kunnen zijn dat ze te moe waren...)
Binnen de 2 minuten lagen ze te slapen, dromend over...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten